Stjepan Zelenika rođen je u Kiseljaku 1958. godine. Živi u Kreševu gdje se vratio 2001. godine, nakon što je neko vrijeme živio u Rajlovcu, Sarajevu, Beogradu, Zadru, Puli, Hassfurtu, Nürnbergu (Njemačka), Zagrebu.

Tijekom srednje škole objavljuje svoje prve pjesme u književnim časopisima i prevodi na njemački. Studirao je na Pravnom fakultetu Sveučilišta u Sarajevu.
U Zagrebu objavljuje ratne priče u časopisu "Gardist", u izdanju Ministarstva obrane Republike Hrvatske, naknadno uklopljene u ratnu kroniku Kreševski zapisi, 2001.
Član je Društva književnika Bosne i Hercegovine i Društva književnika Herceg-Bosne Međunarodnog instituta za književnost u Zagrebu.
Dobitnik je više nagrada. Njegove priče redovito objavljuje HR u emisiji "Hrvatska proza" Borisa B. Hrovata, te Radio BH1 u emisiji "Moji tajni favoriti".
Autor je povijesne radiodrame Fra Grgina zapamćenja.
Objavio je romansiranu kroniku / sjećanje: Zaputovići - kaženje po Kiku (Obiteljski album, Kreševo, 2009.) i “Kristali minerala” (Fojnica, 2009.).
U veljači 2009. u “Oslobođenju” se pojavio feljton o bosanskom narodu u 19 epizoda, a priča Lédari u formi radijskog dokumentarca objavljena je kao feljton u pet epizoda krajem 2010. u istom listu.
Neke su priče objavljene u Stories by Gratiartis (Kulturna udruga Bruxellesa).
2011. objavio roman Per Aspera (IK Bosanska riječ, Tuzla); priče Channeling i druge priče (Zaklada za izdavaštvo BiH, 2015.); roman Most svjetova (Štamparija Fojnica, 2018).
Objavljivao je kratke priče i pjesme u danskom časopisu «Lacuna Mag». Za dokumentarni TV program BH1 napisao je scenarij za “Novu Avanturu” urednika Nihada Zečevića, koja je snimana u Kreševu.

- Više možete pročitati ovdje.

STJEPAN ZELENIKA
Pjesma zahvale
 
Dođe vrijeme pa se dah u grlu stegne,
pred očima neko svjetlo zatitra u zraku
niz obraz suza za spomen krene

kao da tu kraj nas u sokaku
još na kavi netko im imena spomene.

Na moju dušu,
klela bi se Ivuša u istinitost
svojih priča.
Živoga ti Boga,
čudila bi se Luce nečemu običnom
iz prošlih dana.
Anđe bi ponovila nešta od toga
i srknula kavu pogleda uprta
u dubinu fildžana.
 
Icara bi muški toknuo rakijicu
po jednu malu, svima
dok mu se tuga zrcali na licu,
Pokoj mu duši, rekao za Anđinog Pepu
pa toknuo još po jednu, neka ima.
 
Družili se iz dana u dan naši stari
uz kavu i rakijicu priče ispredali
čuvali nas ko najbolji Božji čuvari.
 
Vremenom slabost ih obuzima,
druženja postaju ko tračak dima
ishlape ko izdahnuta dahom
 
A onda, jednog dana dama u crnom
čaršijom ko nevrijeme krene,
pa nam avlije u času očisti.
 
Ostadoše nam u sjeæanju ko sjene
Iskreni i čisti
Njihovi osmijesi
Njihove uzrečice
nagrade i grijesi
 
Još ponekad noću sa kraja ulice
kao da se čuje bat staračkih koraka.
Možda se društvo staro, za mjesečine,
sastaje opet, iz meraka
Kreševo 6.listopada 2016.

*

Un canto di ringraziamento

Viene il momento, e il respiro in gola si spezza
guizzi di luce davanti agli occhi, nell’aria,
lungo la guancia scorrono le lacrime del ricordo,

come se fossero proprio accanto a noi, nel vicolo
qualcuno ancora, davanti al caffè, menziona i loro nomi.

Sulla verità
delle loro storie
Ivuša giurerebbe sulla mia anima.
Che Dio ti benedica.
Luce si meraviglierebbe
di qualcosa di ordinario dei tempi andati.
Anja le farebbe eco, sorseggiando il suo caffè
guardando fisso
nel fondo della tazzina.

Icara verserebbe virilmente
una piccola dose di brandy, per tutti
mentre la tristezza si rifletterebbe sul suo volto,
Riposa in pace, direbbe per il Pep di Anja
e poi ne verserebbe un altro: che sia così.

I nostri amici anziani, giorno dopo giorno,
raccontavano storie davanti a caffè e brandy
e vegliavano su di noi come i migliori guardiani di Dio.

Col tempo, li ha invasi la debolezza
le amicizie sono diventate come un filo di fumo,
evaporano come esalate dal respiro.

E poi, un giorno, la signora in nero
è piombata come una tempesta nel bazar
e così, in un’ora, ha ripulito i nostri cortili.

Sono rimasti nella nostra memoria come ombre
sincere e pure,
i loro sorrisi,
le loro storie,
le loro ricompense, i loro peccati.

Ancora a volte, di notte, dal fondo della strada
pare di sentire il picchiettio dei passi degli anziani.
Forse la vecchia compagnia, al chiaro di luna,
si incontra ancora, di gusto.
(Kreševo, 6 Ottobre 2016)